یادداشت//خاک سیستان در دست باد؛ فریادی که به گوش نمی‌رسد
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری سکایی نیوز – سیستان، سرزمین صبوری که با مردمان ولایی و دلاور خود همواره در تاریخ این مرز و بوم نقش‌آفرینی کرده، امروز با چالشی بزرگ دست و پنجه نرم می‌کند؛ خشکسالی، بی‌آبی و بحران‌های زیست‌محیطی که روز به روز این منطقه را خالی‌تر از سکنه می‌کند. مردم این خطه که روزگاری استوار، ایستاده بر خاک خود بودند، اکنون به دلیل بی‌توجهی مسئولان، به مرز ترک خانه و کاشانه رسیده‌اند.
اما پیامدهای این خالی شدن سیستان از سکنه، فقط مختص به این منطقه نخواهد بود. وقتی سیستان خالی شود، در کنار مشکلات انسانی و اجتماعی، مسئله‌ای حیاتی‌تر به وجود می‌آید: امنیت. این منطقه، به دلیل هم‌مرزی با افغانستان، اهمیت استراتژیک ویژه‌ای دارد. اگر روند بی‌توجهی‌ها ادامه یابد و سیستان به‌طور کامل از سکنه خالی شود، منطقه به محلی برای بحران‌های امنیتی تبدیل خواهد شد؛ جایی که به دلیل نبود نظارت و حضور مردم، زمینه برای ورود و فعالیت عناصر مخرب، قاچاقچیان، و تهدیدات مرزی بیشتر فراهم خواهد شد. آیا مسئولان می‌خواهند منتظر وقوع این بحران باشند؟
افزون بر این، مهاجرت اجباری مردم سیستان به شهرهای دیگر، موجی از آوارگی و حاشیه‌نشینی را در سراسر کشور به دنبال خواهد داشت. مردم سیستان، مردمانی زحمت‌کش و غیورند که حالا در سایه این بی‌توجهی‌ها، مجبورند شهرهای خود را رها کنند و به حاشیه‌نشینی در کلانشهرها روی آورند. افزایش حاشیه‌نشینی مشکلات بسیاری را برای کل کشور به بار خواهد آورد. آیا باید منتظر موج گسترده آوارگی باشیم تا فکری به حال سیستان شود؟
منطقه آزاد سیستان؛ کلیدی که قفل توسعه را می‌گشاید
یکی از مهم‌ترین راهکارهایی که می‌تواند جان تازه‌ای به سیستان بدهد و این منطقه را از محرومیت تاریخی‌اش خارج کند، تصویب و اجرای منطقه آزاد سیستان است. چرا پس از سال‌ها انتظار، این طرح هنوز به نتیجه نرسیده؟ منطقه آزاد سیستان می‌تواند نه تنها جلوی خالی شدن این منطقه را بگیرد، بلکه با ایجاد اشتغال، توسعه و سرمایه‌گذاری، موجی از رونق اقتصادی به همراه بیاورد. این طرح، سیستان را به مرکز توجه کشور تبدیل خواهد کرد؛ امتیازی که شایسته این خطه و مردمان آن است.
سیستان با تبدیل شدن به منطقه آزاد، می‌تواند به پایگاهی مهم برای صادرات و واردات، مبادلات تجاری و صنعتی و همچنین ایجاد اشتغال پایدار تبدیل شود. این، همان چیزی است که مردم سیستان سال‌هاست منتظر آن هستند؛ اینکه بتوانند با افتخار در سرزمین خود بمانند، کار کنند و آینده‌ای روشن برای فرزندانشان بسازند. آیا این انتظار زیادی است؟ چرا نباید پس از سال‌ها صبوری و تحمل، این منطقه محروم از زیر بار مشکلات قدیمی سر برآورد و به یک منطقه آزاد و آباد تبدیل شود؟
مردم سیستان، دیگر نیازی به وعده‌های توخالی ندارند. آنها امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه جدی و فوری هستند. خشکسالی و گرد و غبار مشکلات کوچکی نیستند که بتوان با کاهش ساعت کاری آنها را حل کرد. این بحران‌ها، جان مردم سیستان را تهدید می‌کند.
در حالی که بسیاری از استان‌ها از امتیازات مناطق آزاد و توسعه‌های اقتصادی بهره می‌برند، سیستان همچنان در انتظار یک تصمیم کلیدی است. مسئولان باید پاسخگوی این بی‌عدالتی باشند. چرا باید استانی با این همه ظرفیت و اهمیت ژئوپلیتیکی در چنین شرایطی قرار بگیرد؟ چرا به جای برنامه‌ریزی برای بهبود وضعیت، تنها به تصمیمات سطحی مانند کاهش ساعت کاری اکتفا می‌شود؟ آیا جان و سلامتی مردم سیستان ارزشمند نیست؟
سیستان دیگر نباید تنها به نام محرومیت و مظلومیت شناخته شود. این حق مردم سیستان است که در منطقه‌ای آزاد، آباد و توسعه‌یافته زندگی کنند. این خواسته‌ای مشروع و بدیهی است که اگر امروز به آن پاسخ داده نشود، فردا شاید بسیار دیر باشد.
[…] یادداشت//خاک سیستان در دست باد؛ فریادی که به گوش نمی‌رس… […]