نیاز به اجماع علیه سیاست‌های آبی طالبان

قاعده‌ای تمکین نمی‌کند: «زمانی که کشوری به تعهدات خود پایبند نیست باید از مکانیزم‌های بازدارنده استفاده کنیم. یکی از این مباحث الزام آور بحث «معامله به مثل» یا «عمل متقابل» است. حتی ایران می‌تواند در مورد چنین موافقنامه‌ای از مراجع قضایی بین‌المللی کمک بگیرد البته شرایطی دارد. می‌دانیم که این شرایط هم دشوار است. بنابراین راهگشا ترین روش برای ایران و حتی کشورهای آسیای مرکزی استفاده از دیپلماسی است. اما ما زمانی این موضوعات را مطرح می‌کنیم که طرف مقابل ما کشوری مطیع قانون بین‌الملل باشد نه کشوری که می‌تواند در برابر قانون و حقوق بین‌الملل سرکش باشد شرایط متفاوتی دارد.»

او توضیح می‌دهد که در چنین شرایطی کشورها از قدرت خود استفاده می کنند: «قدرت به معنای حمله نظامی و نیروی نظامی نیست. اتفاقا ایران به دلیل نفوذ بسیار بالا در افغانستان، آن هم در شرایطی که حاکمان این کشور فقط نماینده قشری از مردم هستند می‌تواند از نفوذش استفاده کند. در حال حاضر پشتون‌ها در قدرت هستند که تلاش می‌کنند خودشان را از حوزه تمدنی ایران جدا کنند. اما بیشتر اقوام این کشور ذیل حوزه تمدنی ایران می‌گنجند و خود این موضوع برای طالبان یک تهدید است. آنچه ایران به سادگی از دست داد امتیاز «شناسایی» و به «رسمیت شناختن» بود. آنچه در حال حاضر یکی از ابزارهای قوی ماست ایجاد نوعی اجماع منطقه‌ای برای مقابله با کشوری است که نه به حقوق بین‌الملل متعهد است و نه به حقوق بنیادین همسایگان.

به گفته زرگر یک اجماع منطقه‌ای می‌تواند طالبان را ترد کند: «اما سوالی که باید به آن صادقانه جواب بدهیم این است که آیا ما از شانس های خودمان درست استفاده کرده ایم؟ که به نظر من پاسخ این سوال منفی است. مقام ارشد سیاسی ما می‌گوید اگر طالبان حقابه را تامین نکند ما او را به رسمیت نمی‌شناسیم اما شما پیشتر او را شناسایی کرده‌ای. این ها اشتباهات ایران است. افغانستان به ایران نیاز دارد. نه فقط به ایران بلکه به کشورهای همسایه. این کشور محصور در خشکی است. این‌ها همه برای ما امتیاز است که نتوانستیم از آن استفاده کنیم.

زرگر اما به حضور ایران در یک اجماع منطقه‌ای با حضور یه کشور ترکمنستان، تاجیکستان و ازبکستان امیدوار نیست: « بینید یک چالش مشترک وجود دارد. سیاست‌های آبی طالبان دارد هر چهار کشور را متضرر می‌کند اما در این اجلاس از ایران به عنوان یک کشور مادر خبری نیست. شاید ایران باید پیشگام برگزاری چنین اجلاسی بود. اما متاسفانه ایران نتوانسته است در منطقه هم درست بازی کند و جایگاهش را تثبیت کند. البته شکل دهی این اجماع غیر ممکن نیست و راهی است که باید جدی برای آن برنامه ریزی کند. لازمه آن در وهله نخست بازبینی چگونگی روابط خارجی به ویژه روابط همسایگی و منطقه‌ایست.»

ستاره حجتی